Iedereen kent waarschijnlijk wel een gewone gitaar.
Op de hals van deze gitaar zitten metalen staafjes, die "frets" worden genoemd. Door je vinger op de snaren te plaatsen tegen
een van de frets, wordt de lengte van de snaar ten opzichte van de brug gewijzigd en daarmee wordt dus de toonhoogte veranderd.
Bij een steelgitaar zitten geen frets op de hals,
maar je houdt een "grote fret" in je linkerhand. Deze fret heet de STEELBAR. Door deze metalen staaf over de snaren
te verschuiven ontstaan toonhoogteveranderingen. De steelgitaar werd in Hawaii ontdekt en ook alleen voor die muziek gebruikt.
We kennen dit instument eigenlijk beter onder de naam Hawaii-gitaar. De eerste electrische Hawaii-gitaar werd bespeeld door
deze op je schoot te leggen (LAP-STEEL)
Bij een 'gewone' gitaar kennen we zowel een accoustische
als een electische uitvoering. Dit is ook bij de steelgitaar het geval. Een acoustische steelgitaar wordt ook wel DOBRO genoemd.
Dit instrument lijkt qua uiterlijk veel op een normale accoustische gitaar, met dit verschil dat er metalen resonators
in zijn aangebracht die de specifieke metaalachtige klank voortbrengen van dit instrument.
Op een gewone gitaar vormt men akkoorden door de
vingers van de linkerhand steeds in in andere positie te 'zetten'. Nagenoeg elk akkoord kan op dit instrument gevormd worden.
Op de dobro en de lapsteel is dit echter niet het geval omdat de mogelijkheden met een steelbar beperkt zijn. De enige variatie
die je je kunt bedenken is dat je de steelbar schuin over de snaren legt. Een zuiver akkoord spelen is dus altijd een moeilijkheid
omdat je voor een akkoord minimaal 3 tonen van een toonladder nodig hebt en het is maar de vraag of je steelbar de snaren
op juiste plaats raakt als je deze schuin legt.
Begin jaren 1940 vond John Moore een systeem, waarbij
het verhogen of verlagen van een toonhoogte per snaar kon gebeuren door middel van pedalen. Dit was echter niet nieuw. Bij
de harp wordt de toonhoogte van verschillende snaren al vanaf 1720 geregeld met pedalen, een uitvinding van de Duitse Celestin
Hockbrucker en werd doorontwikkeld tot een volledig verhoog- en verlaagsysteem door ene Sebastian Erard in 1810.
Gibson gebruikte dit 'harp-idee' en ontwikkelde
een gitaar met 8 snaren en 6 pedalen die allen aan de linkerkant van het instrument waren bevestigd. Het instrument kwam
in 1940 op de markt als "ELECTRAHARP"
De ontwikkeling van de huidige PEDAL STEEL GUITAR ging
toen snel:
- 1946 = Epiphone brengt een gitaar uit en noemt dit
instrument VARICHORD waarbij hefbomen gebruikt werden die met de brug van het instrument waren verbonden.
- 1950 = De Karlin Brothers komen met een door pedalen
bediende gitaar op de markt en noemen deze MULTI-CHORD. In datzelfde jaar begon Leo Fender met het bouwen van single neck
steelguitars. Rickenbecker en Bigsby begonnen met costum made guitars. Paul Bigsby bouwde de eerste pedal steel gitaar met
een rack tussen de beide voorste poten waaraan de pedalen bevestigd werden.
- 1952 = Zane beck voegde kniepedalen toe op de gitaar
van Ray Noren
- 1953 = In samenwerking met Fred Tavares ontwikkelt
Leo Fender een systeem dat elke snaar kon verhogen of verlagen
- 1953 = samen met Alvino Ray, Speedy West en Noel
Boggs ontwikkelt Leo Fender de Fender 1000, een dubbel neck met 8 snaren en acht pedalen.
- 1957 = Shot Jackson, die veel aan non-pedal steels
knutselde in zijn garage, komt in contact met Buddy Emmons en begon de Sho-Bud Company (SHOt-BUDdy)
- 1957 = Fender komt uit met een dubbel neck, 10 snaren.
Deze gitaar had niet alleen 10 pedalen maar ook een aangepaste changer die dubble verhogingen en verlagingen mogelijk maakte
. De Pedal Steel Guitar begon aan zijn tweede revolutie. Plotseling gingen verschillende mensen snaren toevoegen aan de bestaande
stemmingen. Jimmy Day voegde een lag E snaar tussen de D en de F#. Herb Remington gebruike twee hoge snaren onder zijn bas
snaren. Ralph Moony voegde de hoge G# toe en zo ontstond langzaam maar zeker de nu zo populaire E9 stemming.
- 1958 = 3 voetpedalen worden standaard op de E9 stemming.
Ook de C6 stemming werd gestandariseerd
Tussen 1960 en 1963 vonden er veel veranderingen
plaats. Zane Beck ging weg bij ShoBud en begon zijn egen gitaren (ZB) te bouwen. Kniepedalen weden standaar aangebracht op
elke steel guitar. De lage E -> Eb werd standaard. Hal Rugg gebruikte regelmatig de verhoging van E -> F. Ook Lloyd
Green maakte van deze verhoging regelmatig gebruik bij het opnemen van D-I-V-O-R-C-E Tammy Wynette. Buddy Emmons liep al een
tijd rond met het idee om zijn eigen steelgitaar te gaan bouwen. In 1963 begon hij met Ron Lashly de Emmons Guitar
Company. In Dallas, Texas , was Maurice Anderson niet tevreden over het aanbod van steelgitaren en begon zijn eigen gitaren
te bouwen (MSA) (Tom Morell, Danny Shields en Maurice Anderson) Anderson begon met het ontwikkelen van een universele
stemming, omdat volgens hem de ontwikkelingen en de vooruitgang in de mechanieken het mogelijk maakte om met een
stemming beide necks te combineren.
In het midden van de jaren 1960 nam Buck Owens
'Together Again' op en de steelguitarsolo die Tom Brumly daarin speelde maakte het instrument tot wat het nu is.
EEN INSTRUMENT MET ZIJN EIGEN RECHTEN
